Wstęp
Fingerstyle jest jedną z najbardziej widowiskowych i jednocześnie najbardziej wymagających technik gry na gitarze. Styl ten pozwala na pojedynczej gitarze stworzyć iluzję brzmienia kilku instrumentów grających w tym samym czasie – basu, perkusji, partii rytmicznej i solowej. Doświadczony gitarzysta fingerstyle z powodzeniem może występować jako one-man-band, zastępując cały zespół.
Na czym polega magia fingerstyle?
To absolutna wolność – wyobraź sobie, że dowolny utwór muzyki rozrywkowej (z gatunku blues, pop, funk, jazz, rock, metal, folk, country czy nawet techno) możesz zagrać na solowym instrumencie. To wszystko dzięki specjalnej technice gry. Duże wyzwanie i niesamowita frajda z gry.
Trzy oblicza fingerstyle
Początki fingerstyle sięgają pierwszej połowy XX wieku. Od tego czasu styl nieustannie rozwija się – artyści zaskakują pomysłami i aranżacjami. Utwory zyskują nowe interesujące harmonie, elementy rytmiczne oraz artykulacyjne. Biorąc pod uwagę rozwój stylu na przestrzeni lat możemy wyróżnić trzy główne nurty fingerstyle – tradycyjny, nowoczesny oraz jazzowy.
TRADITIONAL FINGERSTYLE
Jego fundamentem jest amerykańska muzyka blues, gospel, ragtime oraz country. Olbrzymi wkład w ukształtowanie się tego stylu mieli gitarzyści – Merle Travis, Chet Atkins oraz Jerry Reed. Obecnie najbardziej znanym przedstawicielem tego nurtu jest Tommy Emmanuel. Tradycyjny fingerstyle wykorzystuje wiele technik zapożyczonych z innych instrumentów – np. z banjo, mandoliny czy elektrycznej gitary hawajskiej (pedal steel guitar
MODERN FINGERSTYLE
Nowoczesny fingerstyle zaczął kształtować się w latach 80-tych ubiegłego wieku. Amerykański gitarzysta Michael Hedges zaprezentował nowatorskie podejście do gitary akustycznej. Jego widowiskowy styl gry zawierał takie elementy jak jak uderzenia perkusyjne, zaawansowane techniki wydobycia dźwięku (np. tapping), a utwory były komponowanie w alternatywnych strojach. Muzyk używał również efektów gitarowych. Aby zapoznać się z nowoczesną odmianą fingerstyle posłuchaj takich artystów jak Andy Mckee, Don Ross, Jon Gomm czy Mike Dawes.
JAZZ FINGERSTYLE
Styl ten wybierają artyści, którzy chcą grać muzykę jazzową (najczęściej standardy) na solowym instrumencie. Doświadczeni gitarzyści potrafią w tym samym czasie grać podkład akordowy, walkingową partię basu oraz improwizowaną partię solową. Mistrzami jazzowej odmiany fingerstyle są Joe Pass, Ted Greene, Tuck Andress oraz Martin Taylor.
Czy do fingerstyle potrzebuję specjalną gitarę?
Możesz grać na każdym typie gitary – akustycznej, elektrycznej lub klasycznej. Każdy instrument brzmi inaczej – posłuchaj jak grają Twoi idole. Wśród muzyków fingerstyle najbardziej popularna jest gitara akustyczna lub elektro-akustyczna.
Fingerstyle jest trudnym technicznie stylem gry, więc musisz zwrócić uwagę na to jak wygodny jest Twój instrument. Na wygodę gry wpływa akcja strun (wysokość strun nad progami), grubość strun oraz to jak zbudowana jest gitara (kształt korpusu, profil i szerokość gryfu). Podsumowując – do nauki fingerstyle prawdopodobnie będzie dobry instrument, który aktualnie posiadasz tylko musisz sprawdzić czy nie trzeba go ustawić u lutnika.
- Gitarzyści akustyczni najczęściej preferują korpusy o kształcie OM lub Grand Auditorium. Konstrukcje tego typu generują dźwięk z uwypuklonym środkowym pasmem, mocną górką oraz umiarkowaną ilością basu. Warto mieć na uwadze, że gitary z małym korpusem są wygodne w użytkowaniu, zwłaszcza na scenie w pozycji stojącej.
- Jeśli jesteś fanem brzmienia strun nylonowych to warto zainteresować się gitarą klasyczną typu crossover. Jest to instrument z nylonowymi strunami, który posiada specyfikację gitary akustycznej – m.in. wąski profil i szerokość gryfu, wcięcie cutaway ułatwiające grę powyżej XII progu oraz elektronikę.
- Gitarzyści elektryczni z zamiłowaniem do fingerstyle często inspiracji szukają w gitarach jazzowych z korpusem hollow body lub semi-hollow body. Instrumenty tego typu mają więcej „powietrza” w brzmieniu niż gitary elektryczne solid body. Charakterystycznym elementem gitary jazzowej są otwory w korpusie w kształcie litery „f”.